บทที่ 219 - บุตรชายของเขา?

ลูเซียน

ความเจ็บปวดที่ข้ารู้สึกนั้นไร้ที่สิ้นสุด ราวกับว่าทั่วทั้งร่างของข้ากำลังลุกเป็นไฟ

เข่าทั้งสองข้างของข้ากระแทกลงกับพื้น กรงเล็บจิกลงไปในดินราวกับพยายามจะยึดร่างของตัวเองไม่ให้แตกสลาย

“ชาโดว์แมร์...” ข้าเค้นเสียงแหบพร่า มันขาดห้วงเพราะอักขระที่แผดเผาอยู่บนอก

เสียงหมาป่าในกายข้าสะท้อนความร...